Scott Ellison is een ingezetene van Tulsa, Oklahoma. Niet meteen een stad die tot de verbeelding spreekt als het over muziek gaat, in casu over blues. Alleen Leon Russell en zijn Shelter Records verkozen deze stad als homebase. En het schijnt dat de bands van B.B. King en Eric Clapton er waren gebaseerd. Dat kan dan alleen maar voor zijn absoluut centrale ligging in de States geweest zijn.
Los daarvan, onderging Scott hier in zijn prille jeugd, de onstuitbare invloeden van de British Blues Invasion, en ontdekte aldus via een omweg, net zoals miljoenen andere blanke Amerikanen, de ware, authentieke blues van hun zwarte buur.
Dat inspireerde Scott, eveneens als zovele duizenden landgenoten, om een gitaar ter hand te nemen en te leren spelen. In 1977 ging hij toeren als gitarist met Jessica James en vanaf 1981 mocht hij de rol van ritmegitarist vervullen in de band van Clarence “Gatemouth” Brown.
In 1990 richtte hij zijn eigen band op en opende voor zowat elke belangrijke blues- en rockband die zijn opwachting maakte in het Tulsa Performing Arts Center.
Hij is met deze nieuwe “Ice Storm” aan zijn vierde studio-album toe en één live-album. De teneur is blues-rock, een genre dat stillaan is ingeburgerd bij onze overzeeërs, niet in het minst omdat ook de country-rock in dezelfde schemerzone vertoeft. En daarmee bedoel ik dat het verschil tussen beiden wel erg diffuus wordt.

“Ice Storm” begint met een onvervalste Texas shuffle genaamd “Steamin’”. Stomen doet het, maar zonder echt op te vallen. Dat ligt hem waarschijnlijk aan het overaanbod dat er heerst in dit genre. “Cadillac Woman” is van dezelfde school. Ellison laat zich echter niet op één sound vastpinnen, en dat is wat deze plaat interessant maakt. “Big Blue Car” is announcement-blues, zoals we die kennen van Gary Moore, een gezongen zin beantwoordt door een klagerige vette humbuckergitaar culminerend in een op-en-neer gitaarbetoog dat een solutie moet bieden. “I’m in Trouble” is ook op die leest geschoeid. Op “Pride” mag hij fier zijn. Het is een goed in elkaar zittende deun die in de lijn ligt van de Dr Hook & the Medicine Show’s “I Fell in Love with a Beautifull Woman” stapsong. Who remembers this one ?

“4th of July” bestaat op de wervelende electrische slide-gitaar en zware Muddy-riff en “King of the Blues” is een lichtvoetige en dartele song gebouwd op een, van de bass geleende, gitaarlijn die zich herhaalt in één, vier en vijf. Simpel maar ‘effikas’. Leuke background vocaaltjes trouwens, net als in het vorige nummer. “Keys to My Heart” is wat het is, een poppy love-song, enigszins verteerbaar gemaakt door een vettige slide. “Who Will Be the Fool Tonight” is dan weer een stuk interessanter want…ongewoon van opbouw. Geen blues ..en toch. Een energieke rocksong met verdraagbare, melodieuze wah-wah.

“Why’d Ya Lie To Me” is mijn favoriet op deze CD omdat het zo’n oneindig simpele song is die toch dwingt te luisteren, met zo mogelijk de eenvoudigste slide-partij die ik ooit hoorde, en toch…Als het gedaan is komt de akoestische gitaar er nog snel een apotheosetje aan kleven. Oog voor detail en tongue in cheek !!

De titelsong “Ice Storm” is een swing en jump buitenbeentje op dit album. Met uitstekend gitaarwerk van Scott en perfect gearrangeerde blazers-riffs is dit van het betere werk in het genre en kan gerust op een ‘ The Best of Contemporain Jump”-compilatie.
En “Where You Stand with Me” is ook weer zo’n professioneel in elkaar gebokste song, die zelfs in de main charts van de Amerikaans hitparade een plaatsje zou kunnen veroveren.

Alle songs zijn gecomponeerd door Scott Ellison, en in acht van de twaalf songs in samenwerking met zijn buddy Terry Lupton. Deze CD is een klein meesterwerkje in zijn genre, file under lightly consumable bluesrock.

witteMVS